In de guldentijd collecteerde ik jaarlijks voor de Dierenbescherming
(speciaal voor de opzet van een seniorenopvang voor hoogbejaarde honden). Mijn rayon
beperkte zich tot een ruime kring rond de kerk. Toch was ik er een hele week
mee bezig om alle huizen af te gaan. Dat kwam omdat eenzame ouden van dagen op den
duur wisten dat ik zou aanbellen. Naast een gulle gave in de collectebus, hadden
ouwe besjes gezellig een bakkie troost en cake klaarstaan. Je wilt, als een van de weinige
lichtpuntjes in hun dagelijkse sleur niet weigeren, dus …
Mijn vader is 87 en weduwnaar. Vrienden zijn
overleden en familie woont ver weg. Op donderdag rond de middag komt de
medicijnman. Hij is de bezorger van de apotheek die zijn baxterdoos met pillen
brengt. Mijn vader kijkt naar hem uit. De gepensioneerde bezorger neemt altijd
de tijd om een praatje te maken. Hij weet dat het voor alleenstaanden de dag
breekt en hun veiligheidsgevoel verhoogt. Het liefst zou mijn vader in een
bejaardentehuis wonen waar hij altijd omringd door mensen is. Maar die instellingen zijn
allemaal weggesaneerd. In de huidige samenleving ben je als hond kennelijk beter af. Er
zijn intussen meerdere seniorenopvangcentra voor honden in ons land. Fijn dat er
collectanten (aardige buren, vrijwilligers enz.) en medicijnmannen zijn: ze verrichten kleine
wonderen.