Noorse Buhund prequel dogtales 12
Spannend. Voor het eerst betraden Skip en ik een weiland dat
begraasd wordt door Galloway runderen. Dit zijn imposante harige, zwarte
grazers zonder horens. Ze lopen er vrij rustig in een groepje van een stuk of
tien. Aangezien we Skip pas adopteerden toen hij 21 maanden was, weten we niet
hoe hij zal reageren. Skip bleef aangelijnd en we hielden ruimschoots afstand.
Er gebeurde niets. De koeien stonden vlijtig te grazen en negeerden iedereen.
Het is een drukbezocht wandelgebied dus ze zijn het gewend dat er
(onaangelijnde) honden en mensen lopen. Skip was totaal niet geboeid door de
logge donkere dieren.
Ik was wel onder de indruk van de imposante runderen en de aanbeveling op het groene bordje om een afstand van 25 meter in acht te
nemen, nam ik royaal. We verkenden meerdere malen het terrein. Soms moesten we
dicht langs de wilde beesten onze weg vervolgen.
Laatst was er geen rund te bekennen. Skip werd losgekoppeld
van de lijn en sjeesde het veld in. In de verte zagen we ze uiteindelijk toch
staan. Ik besloot om ruim voor die plek te keren. Skip volgde me keurig. De
keer daarna leek het erop dat de kust weer veilig was. Een leeg weiland. Skip kreeg
de vrijheid. Plotseling doken tussen de hoge struiken, waar ze graag liggen te
herkauwen wanneer het warm is, een paar runderen op. Aan het formaat te zien,
leken het vrouwtjes met een wat ouder kalf erbij. Het kalf rende vrolijk op Skip
af. Samen maakten ze bokkensprongetjes. Het zag er geinig en onschuldig uit. Zelfs
de dames rund keken geamuseerd toe: och, dat jonge grut.
Sindsdien was ik een beetje over mijn angst heen. We bleven
wel voor de zekerheid op veilige afstand. Bij een volgende wandeling speelde
Skip weer kort met het kalfje en dook zelfs een keer onder zijn poten door. Ik
vervolgde mijn weg, zodat Skip me zou volgen. Het bleek dat het kalfje nu als
chaperonne niet zijn bevallige tantes had, maar Pa Galloway die liet merken dat
hij hier niet van gediend was. Brede neusgaten in een dreigende schuddende kop
en een scharende beweging met een van zijn achterpoten was voldoende om ons
duidelijk te maken dat hij hier de baas was. We moesten zelfs door het lage water
vluchten om op veilige afstand te blijven. De stier genoot duidelijk van zijn machtspositie. Ik dacht zelfs dat ik
hem stiekem zag gniffelen toen we ons uit de voeten maakten.
De keer erop besloot ik om Skip aangelijnd te houden al was
er in de wijde omtrek geen rund te bekennen. Tenslotte waren wij te gast in hun
leefgebied. Welnu, dat vonden zij inderdaad. Blijkbaar hebben ze een goed
geheugen, want ze hadden ons al op afstand herkend. Met zijn allen vormden ze
een zichtbaar cordon vanaf de waterkant tot aan het hek. Zo versperden ze het
pad voor ons. We zagen ons genoodzaakt het weiland via het poortje direct weer
te verlaten om een heel eind verderop het gebied pas weer in te kunnen. Oké, de
boodschap was toch duidelijk overgekomen? Door Skip vast te houden, had ik toch
respect getoond?
Later die week hoorde ik van een buurtbewoner die uitzicht
op het weiland heeft dat er een stampede
was geweest. Een bazin wilde haar hond uitlaten. Toen ze bij het
poortje stond, kwamen de runderen massaal aangehold en bleven, dicht langs het
hek bij de poort, staan. De vrouw heeft zich uiteraard uit de voeten gemaakt.
De vraag blijft waarom de runderen op hol sloegen. Was het omdat de verzorger
van de kudde in aantocht was? Bepaalde tijden van het jaar worden ze namelijk
bijgevoerd met extra hooi. Of meenden ze in de blonde Labrador - die exact
dezelfde vachtkleur als onze Buhund heeft - Skip te herkennen en wilden ze
koste wat koste de toegang tot het gebied barricaderen. Of beeld ik het me
allemaal maar in en maak ik ons ten onrechte hoofdrolspelers in bovenstaand
verhaal?