Noorse Buhund prequel dogtales 15
Elke dag dezelfde ochtendroute, maar soms is dat onuitvoerbaar.
De weg die we normaliter oversteken, is thans gebarricadeerd met een rood-witte
afzetting. Er staat een torenflat gepland. De nieuwe weg zal er straks omheen worden
geleid. ‘Tijdelijke overlast’ noemt men dat. Skip is zo voorgeprogrammeerd dat
hij, ondanks het vreemde obstakel dat pal voor onze neuzen opdoemt, gewoon doorstoomt.
Iets verderop kunnen we wel verder, maar Skip wil beslist op de gebruikelijke plek
naar de overkant. Daar is momenteel een hekwerk geplaatst dat hem nog meer in
verwarring brengt. Hij probeert er onderdoor te schuifelen en springt er
tegenaan met de bedoeling er overheen te klimmen. ‘Nee, we kunnen echt niet DOOR
het hek’, leg ik uit. De ongelovige Thomas accepteert de voorgestelde
alternatieve route pas, nadat hij zelf constateert dat we zoals de situatie nu
is onmogelijk verder komen.
Op de terugweg van hetzelfde laken een pak. Voorheen namen
we de – reeds afgebroken - trapjes. Telkens moet hij iets dat anders dan anders
is, zelf geconstateerd hebben, voordat hij overtuigd is. Zijn de trapjes dan
soms linksaf of verderop om de bocht? Wat een dilemma’s voor een blonde hond.
In plaats van stenen treden ligt er op dit moment een immense zandberg die hoogst
aantrekkelijk voor konijnen is, en dus voor Skip. Die gele hoop is meteen het
enige pluspunt van alle bouwwerkzaamheden.
Bijna is het zover. De weg is haast klaar en we glippen stiekem
door de afrastering. Skip begrijpt er geen snars meer van. Waarom de hele tijd
dat geneuzel van ‘kan niet’ en ‘gaat niet’, terwijl het hekwerk nu opeens wél aan
de kant kan worden geschoven? Raarrr. Het voetpad naar de weg is aangelegd en
opgeleverd. We zouden weer als vanouds het bekende stramien kunnen volgen, ware
het niet dat Skip inmiddels zo aan het hekwerk gewend is geraakt, dat hij daar pal
voor blijft wachten.
