Noorse Buhund prequel dogtales 14
In
huis en tuin is Skip een lief, zachtaardig knuffelbubeertje. Je kunt je haast
niet voorstellen dat zodra hij in het bos, op de heide en langs de uiterwaarden
is, hij zich gedraagt als een echte (oer)hond. Hij is een gepassioneerd graver
en jager. Het is fantastisch om te zien hoe SuperSkip
geniet als hij in turbo, luid yippend achter konijnen en hazen aanrent. Of
wanneer hij hoge muizensprongen maakt en enthousiast in een verse molshoop
duikt. De hobby vond ik pas minder aangenaam nadat de eerste mol hier aan ten
prooi was gevallen.
Het
was op een stralende morgen. In alle vroegte stond ik met een
triomfantelijk kijkende Noorse Buhund met een volwassen mol in de bek. Ik was
er allesbehalve blij mee, maar hij was zo opgetogen met zijn vangst dat ik niet
het lef had om me ermee te bemoeien. Momfer de Mol die voorzien was van een
weelderig, donkerbruin bontjasje en een snoezig roze snuitje verzette zich
hevig. Het was vreselijk. Intussen had Skip geprobeerd hem met een stevige hap
doormidden te bijten, maar merkte dat dit iets moeilijker bleek dan bij een
doorsnee veldmuisje. Wat hij toen deed, vond ik toch wel knap. Hij rende naar
de Maas en hield de mol onder water zodat deze zou verdrinken. Daarna vlijde
hij hem zachtjes op het pad neer. De kraaien cirkelden al boven ons; zij hadden
wel zin in een vers hapje. De schrik zat er bij mij nog goed in, maar ik was in
ieder geval blij dat hij de mol niet oppeuzelde.
De
volgende dag stond er een grote foto van een reiger in de krant afgedrukt die
een jong konijntje naar binnen slokte. De techniek die hij gebruikt had was de
verdrinkingsdood. Had Skip dit afgekeken van de, in groten getale, aanwezige
reigers langs de Maas of zij van hem? Het werd nog frappanter. Het is maanden
later en het water in de Maas staat al dagen erg hoog zodat we nog maar een
heel smal stukje dijk hebben om over te lopen. Skip vindt het heel avontuurlijk
langs die grote woeste plas te jutten. In zijn verbeelding worden drijvende
boomstammen krokodillen en elk aangespoeld voorwerp wordt hebberig opgepakt om
vervolgens weer in te ruilen voor het volgende. Er zijn nu ontelbaar veel
molshopen op de smalle strook die ons rest, en zelfs ik
hoor de veldmuisjes piepen. Diegene die het gered hebben, kunnen geen kant op.
Voor de opgewonden Skip moet dit paradijs zijn. Voor het uitgraven heeft hij
een speciale strategie. Hij graaft van twee kanten een lange sleuf naar het
midden toe, waarna de mol via de ‘centrale hal’ naar boven komt omdat al zijn
(uit)gangen zijn geblokkeerd.
De hongerige kraaien
die op de kale boomtakken zaten, hielden hem al een tijdje verwachtingsvol in
het oog. Ze hebben Skip natuurlijk al vaker in actie gezien en weten schijnbaar
dat hij nu voor hun lunch gaat zorgen. Ze werden steeds brutaler en kwamen
dicht achter hem op de grond zitten. Telkens als Skips pootjes de uitgegraven
grond de lucht in zwierden. hipten ze even op om zich vervolgens weer in
dezelfde positie op te stellen. Het is mooi om te zien hoe hond en vogel, toch
zeer verschillende diersoorten, kunnen samenspannen. Voor de mol liep het
helaas slecht af. Ondertussen heb ik wel geaccepteerd dat er vanwege Skips
hobby onschuldige slachtoffers vallen. Ik troost me met de gedachte dat kraaien
ook moeten eten.
