WAAROM LAAT EEN HOND ZIJN BAL UIT DE BEK VALLEN?

Is het jou weleens opgevallen dat een verzameldriftige hond zijn geliefde bal* vlak voor de ontmoeting met een andere hond uit zijn bek laat vallen? Je zou verwachten dat de collectioneur wil paraderen en pronken met een (eigen of een zojuist veroverd of gevonden) voorwerp uit zijn verzameling: kijk eens wat ik heb! Maar: nee.

Er zijn twee redenen waarom de hond de bal laat vallen:

1.Om nog intensiever te ruiken moet de hond zijn bek vrijmaken. Geurmoleculen die via de bek binnenkomen, worden door het vomeronasaal orgaan gedetecteerd. Dit orgaan van Jacobson bevindt zich in de bek achter de bovenhoektanden in de neusbodem. Met een lege bek is de geuropname op zijn sterkst, zo kan de hond de ander dus optimaal besnuffelen.

2.Showen kan bonje opleveren en dieren voorkomen dat liever. Omdat een hond liever zijn bal wil behouden, laat hij hem, voordat een ander ‘m kan claimen, instinctief uit de bek vallen. Zonder hinderlijke hebzucht of overdreven interesse kan de naderende hond poolshoogte nemen, kan de ballenjongen de hond uit de weg gaan, of kunnen beide honden onbelemmerd aan elkaar ruiken. Als de ander vertrokken is, pakt jouw hond de onopgemerkte bal weer in de bek.

Om het ruzierisico te minimaliseren, maak je er een gewoonte van dat je protectionistische hond zijn bal bij een naderend soortgenoot aan jou in bewaring geeft. Verstandig, veilig en handig indien het een dure en favoriet bal betreft waar de ander mee aan de haal kan gaan. Daarbij versterkt het tijdelijk inleveren en bewaren van dierbaar bezit jullie vertrouwensband. NB Ook bij een hoogst interessante plek laat de hond alles uit zijn bek vallen om geurtjes zo beter op te snuiven.

*Vervang het woord bal door stok, speeltje of ander voorwerp van begeerte.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

DE PIJP LEEG

Geen vervoer. Dat betekent dat we de rebellen in de Oude Beemden moeten uitlaten. M. en ik arriveren zowat tegelijk in het hondenlosloopgebied langs de Maas en de ringweg. Onhandig, want de drie kunnen daar niet veilig tegelijk los. We gaan ieder een kant op.

Diffuus licht. Skip houd ik zover als geluid dragen kan aan de lijn: één yip en hij is alsnog bij de meiden en de konijnen. Een halve kilometer verderop in een drooggevallen slenk waar speenkruid en brandnetels ontspruiten, laat ik ‘m vrij. Een halfuurtje later torenen Cruzer en Bykers snoeten boven de betonnen richel uit. De hakken gaan in het zand als ze niet naar Skip mogen. Vooruit dan maar. 

Met zijn drietjes struikstuntelen ze, Byker aan kop, tussen de katjeswilgen die gele wolken stuifmeel produceren. Via ingeklonken grond proberen de drie rebellen, tijgerend door terneergeslagen riet en bramenlianen, het vossenveld te bereiken. Daar trekken M. en ik  de grens. De gevangen en aangelijnde meiden verdwijnen in zuidelijke richting. Met Skip die de pijp leeg heeft, slenter ik noordwaarts. Als de Cruzer en Byker de bocht om zijn, heeft Skip pas door dat ze vertrokken zijn. Hij jankt, maar krijgt geen tegenhuil meer.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

ADRES ONBEKEND

Rechtsaf aan het einde van de Konijnensteeg woont op de Dreef huisnummer 4, in het souterrain van een dikke eik, de fam. Muys. Hoe lang dat hun thuis was, is irrelevant. De graafwerkzaamheden waren onaangekondigd - het was een ingeving van Skip nadat hij gestommel had gehoord. Wegens instortingsgevaar is de woning direct onbewoonbaar verklaard. In allerijl en zonder de koffers te pakken, hebben alle gezinsleden een nieuw veilig heenkomen moeten zoeken. Skip is nog twee keer langs geweest om te ‘informeren’. Aardig van ‘m, maar hij trof er niemand meer aan. Zelfs de zwarte heren met hoge hoed die verheven vanuit de populieren op ons neerkijken, zweren dat ze niet weten waar de familie naartoe is verhuisd.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

ELF

Skip is 11. Wat is de tijd omgevlogen. Negen jaar geleden ontmoetten we een hobbyjager met zijn 11-jarige gehoorzame Heidewachtel. We vonden het zo knap dat de jachthond op de vingerknip reageerde. ‘Dat deed hij toen hij jonger was ook niet, maar dat komt met de jaren’, zei de hondenbaas. Hij deed een voorspelling die we destijds koffiedik kijken vonden. ‘Let maar op, die van jullie luistert op die leeftijd net zo goed’, beweerde de man met de overtuigingskracht van een kristallen bol. Wij dachten er het onze van: onze vrijbuiter een slaafse hond? Never nooit niet.

Het lijkt als de dag van gisteren dat de man die boude uitspraak deed. En de profetie kwam uit. Als bij toverslag raakte Skip rond zijn elfde zijn wilde haren kwijt. Dwaalde Skip voorheen bij voorkeur uit het zicht van het ouderlijk gezag, en moesten we hem elke seconde volgen om hem niet uit het oog te verliezen, nu zijn expedities (waar we volop van genoten hebben trouwens) wandelingen geworden. Volgzaamheid, het op afroep terugkomen en een betrouwbare Skip die langszij loopt, wat zijn we daar gauw aan gewend geraakt. Het mooie van die ommezwaai is dat we nu nieuwe wegen in kunnen slaan.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

ER IS ER EEN JARIG

Er is er een jarig hoera, hoera, dan kun je wel zien dat is hij. Lang zal hij leven. Lang zal hij leven, Lang zal hij leven in de gloria. In de gloria. In de gloria. Hieperdepiep Hoera! My dog Skip is vandaag 11 jaar geworden. Hij leve lang, hij leve lang. Hij leve lang, hij leve lang. Ja, lang. Ja, lang, hij leve lahahang, hij leve lang! Happy birthday to you, Skippy.

Iedereen bedankt voor de kaartjes, kusjes, cadeaus, wensen en pootjes. Skip heeft ervan genoten.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

DAN BEN JE NOG NIET JARIG

Noodgedwongen wordt Skips verjaardag* (een dagje strand) later gevierd. Omdat Skips hartsvriendinnen dan helaas verstek moeten laten gaan, vroegen we ze na de wandeling mee. De baasjes werden getrakteerd op koffie/thee met viersmakenvlaai. De honden verlustigden zich aan Rodi worst en slagroom.

Dan ben je nog niet jarig en liggen er al verjaardagskaarten op de deurmat, en heb je al een tas vol cadeaus in ontvangst mogen nemen van je hartsvriendinnen: voor elk jaar eentje. Zo wil je wel oud worden. De met liefde klaargemaakte snoepzak was ook al voortijdig richting de meiden gegaan: die rook zo lekker dat Skip er met moeite van af kon blijven.

*Skip krijgt momenteel een antibioticakuur vanwege de zwelling bij zijn traanbuis.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

HOLE IN ONE

uit de oude doos: Noorse Buhund prequel dogtales 25

Je hebt van die honden die wanneer je een tennisbal voor ze wegwerpt deze zonder te vragen terugbrengen en aan je voeten leggen. Het bijbehorende aanstoten met de poot of duwen met de neus tegen de bal om voor de zoveelste keer een balletje op te gooien, hoort er standaard bij. Mijn honden deden dit nooit. Schiet ik bij de instructies tekort of zijn onze honden gewoon eigenwijze spitsoren die daar het nut niet van inzien? Volgens mij vinden ze het een stupide game. Uit hun expressie meen ik op te maken: de baas serveert, als hond doe je moeite om de bal terug te brengen, waarop de baas hem vervolgens wéér wegkeilt. Give me a break. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik wel ietwat scheef kijk naar zo’n baasje wiens hond braaf ballen apporteert.

Nu schijnt golf qua populariteit het nieuwe tennis te zijn. Dit biedt perspectief, want Skip is duidelijk geen ballenjongen. Hij sluit zich helemaal aan bij de nieuwe trend en verruilt de court graag voor de green. Omdat hij uiteraard geen golfclub kan vasthouden heeft hij hier een volledig eigen interpretatie aangegeven. Het zit namelijk zo. Wanneer Skip aan het jagen is, heeft hij liever niet dat er concurrenten in de weg lopen. Lopen er dan toevallig andere baasjes die voor hun hond een balletje opwerpen in zijn revier, dan moet Skip zich er wel tegenaan bemoeien. In de hoogste versnelling gaat hij achter de bal die niet voor hem bestemd is aan. In de regel wint Skip deze wedloop. De buitgemaakte bal wordt in rap tempo in een bunker verstopt. Ziezo, obstakel uit de weggeruimd, het spel is afgelopen, kan hij weer ongehinderd op de green achter de konijnen aan. Als een heuse caddie moet ik dan geregeld met de andere hond naarstig op zoek naar de kwijtgeraakte bal, die ergens onder een graspol verscholen ligt, zodat deze alsnog met de rechtmatige eigenaar mee naar huis.

Tot een desastreuze keer. Dit speelveld bestond uit ontelbare holes met diepe gangen en een complete konijnenburcht. Nu waren er drie mededingers: een Dobermann, een Dobervrouw, en Skip. Skip ving als eerste de bal en scoorde meteen. De bal werd geput in de konijnenburcht en verdween voorgoed in een meterslang ondergronds stelsel. Hole in one zei Skips snuit triomfantelijk. ‘Uw hond brengt de bal toch zeker wel terug?’ stamelden de baasjes benepen. Het bleek deze keer niet om een simpel te vervangen fluorescerende gele tennisbal te gaan, maar eentje van een duur merk waar de honden al vanaf hun puppytijd mee speelden. Na excuses en met een rood hoofd en de priemende ogen van de alles behalve blij kijkende Doberbaasjes in onze rug kozen wij niet voor een Chip and Run, maar een Skip en … run!

Naschrift. Doordat hij telkens scoort is het afpakken van ballen nu al Skips meest geliefde vrijetijdsbesteding. Hij is er in de buurt al berucht om. Alle baasjes houden hun ballen vast tot SuperSkip uit het zicht is verdwenen!

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

ZIEKENBOEG

Dit is de 1000ste blog! Het had eigenlijk een feestelijk verhaal moeten worden. Helaas hebben we twee patiëntjes. Flip die door onbekende oorzaak een oor is kwijtgeraakt en voor wie we een afspraak hebben gemaakt bij de poppendokter. En Skip die na drie maanden ondanks allerlei smeerseltjes, gedruppel, en dierenarts- en oogspecialistconsulten nog steeds huilt. Waren we gelovig dan zouden we een bedevaartsoord kunnen beginnen en bidden voor herstel. Skip vangt vandaag aan met een zware tiendaagse antibioticakuur. We hopen op een wonder(middel). Omdat ik begrijpelijker wijs druk aan het verpleegsteren ben, kan de frequentie van verschijning tijdelijk wat lager liggen. 

April 2015. Flip en Skip zijn weer samen. Flip is terug van zijn verblijf uit het dierenhospitaal. Bij hem is een oor aangenaaid. Na een kort verblijf in het revalidatiecentrum is hij weer helemaal hersteld. Flip-over dus. Bij Skip blijft de toestand van het oog ongewijzigd helaas. 

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

BIJ DE KONIJNEN AF

uit de oude doos: Noorse Buhund prequel dogtales 24

Skip snort graag achter konijnen aan. Ondanks dat hij pijlsnel is, zijn ze hem steeds te slim af. Konijnen hebben namelijk een uitgekiende strategie bedacht. Ze blijven dicht bij hun hol om hier in geval van nood meteen in te verdwijnen.

Op een zonovergoten middag waren we bij vrienden uitgenodigd voor een High Tea. De rondhuppelende tamme konijnen werden voor de zekerheid in hun nachthok gezet en Skip dacht zijn kans schoon te zien: konijnen gevangen achter draad, daar moet toch eenvoudig aan te komen zijn. Hoe lang hij die middag gefascineerd op twee pootjes heeft staan kijken, hebben we niet getimed, maar hij moet gedacht hebben: de aanhouder wint.

Deze tamme Stampertjes zijn echter honden gewend en blijven er dus vrij stoïcijns onder. Om Skip te jennen, sprongen ze wat rond en aten hooi en bix. Daarna verdwenen ze in het binnenhok voor hun siësta. Skip snapte niet waar de wipstaartjes zich verborgen. Hij ging steeds het hoekje om, omdat hij dacht dat ze zich aan de achterkant van het hok schuilhielden. Daar was uiteraard alleen de houten achterwand te zien. Hij kreeg er letterlijk het heen en weer van.

Om Skip een beetje rust te gunnen, legde de eigenaresse van Nijntje en kompanen wat geroosterd brood in de ren. Weer in het zicht, plantte hij zijn elleboog vol ongeduld op de rand van het rooster. Eindelijk komt er schot in moet Skip gedacht hebben. De toast lag klaar om geserveerd te worden. Nu het beleg nog en dan kan het grote smikkelen beginnen.

Gespannen volgde Skip de verrichtingen. Hela, zo was het plan niet! De konijnen aten het brood op, terwijl het toch duidelijk zijn bedoeling was dat het konijn óp brood ging? Het duurde hem allemaal veel te lang. Wanneer mocht hij nu eens toetasten? Opeens zagen we dat hij zijn voorpoot zover mogelijk tussen de tralies door probeerde te strekken. De doorbijter bleef net zo lang schuiven tot hij warempel beet had. Gretig hapte Skip in … een droge snee brood. Hola, waar is de verse vleeswaar? De triomfantelijke blik maakte plaats voor een sip snuitje. Voor al die gedane moeite had hij zeker een dikbelegde sandwich verdiend. Het is bij de konijnen af! 

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

UITGETELD

Het gespierde donkere ree met de behoorlijke blanke reet dat we afgelopen zondag binnen de omheining zagen, keek nu vanaf een behoorlijke puist boven de grond buiten de bebouwde kom, superieur op ons neer. Kreupelhout en senioriteit weerhielden Skip ervan de achtervolging in te zetten. Het ree zagen we naderhand aan de overkant van een mossig groen bekroosd ven. Zij weet de weg hier, dat is een ding wat zeker is. Voor Skip die we voorzichtigheidshalve aanlijnden, konden we naar huis, spannender zou het niet worden. Uitgeteld van (gedeeltelijk) los in het bos, ligt Skip als een tevreden opgerold vosje op zijn kussen te dromen. Heerlijk om bij ons hond te zijn.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

BUITENGEWOON GOED

Doorkijkje met boombruggetjes voor bosbewoners met koudwatervrees.

Over het hele district hangt een penetrante lucht. Het dichte dennenbos waar in mei reuzenvarens verrijzen, verhult de stank. Skip stapt in zijn nopjes achter ons aan, hij is nooit een voorloper geweest. Een hamerende specht. Een notenkraker* die op de grond op een dennenappel knaagt, vlucht een beuk in. Zangvogels met zin in het voorjaar doen een onderlinge contest voor het songfestival. W. vangt een glimp van een goudkleurig ree op. Skip volgt dubbeldekkers: twee meerkoetmannen vechten om één vrouw. Ze rennen als kakelende kippen over het Zwarte Water achter elkaar aan en schuwen daarbij niet om elkaar en het onfortuinlijke wijfie te verdrinken. Een instuif van een luidruchtige groep opgeschoten honden kan Skip weinig bekoren. Te druk. Hij negeert ze voortreffelijk. Het werkt onaflatend. We strijken neer op een bankje dat volop in de zon staat. Skip spettert en spattert bij de zanderige oever. Het is buiten gewoon goed.

*Eekhoorns houden hun tanden op lengte door te knagen op noten en dennenappels.

Skip houdt de bank bezet.

beukenbos

de van takkenbossen vrijgemaakte waterkant

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

HET BED DELEN

Als we ’s avonds op stap zijn geweest en Skip huis en haard heeft bewaakt, mag hij als tegenprestatie tussen ons in liggen. Dat vindt hij voor eventjes best, vooral als zijn nek gemasseerd wordt. Meestal vindt hij het te warm en te onrustig - wij woelen te veel naar zijn maatstaven. Zijn er hondenlogeetjes dan springt hij uit zijn eigen op het voeteneind als levende barrière (verschil moet er zijn) en mag de gast in zijn mand meuren.* Skip mag van ons op bed als hij dat wil, maar hij slaapt liever in zijn eigen customized mand met speciale kinrand.

Vannacht hoorde ik Skip herhaaldelijk hardop dromen. Geen uit de lucht gegrepen dromelarij, maar nachtmerries en -hengsten plaagden hem. Skip zocht bescherming en klom op bed. Ik aaide ‘m over zijn flank: ‘Het is goed jongen, je bent veilig bij ons.’ Het gedraai ving aan. Want Skip vindt dat wij niet stilliggen, maar wat dat betreft kunnen we ons de hand/poot schudden. Alleen hij duwt, draait en rekt zo subtiel dat je telkens onbewust opschuift. Het gevolg: hij ligt breeduit en heeft 75% van het bed plus het dekbed in zijn bezit. Mij rest slechts nog een puntje stof, terwijl mijn lijf onvrijwillig in de foetushouding het hoofdeinde bezet. Ik word wakker als mijn beide onderbenen die over de bedrand bungelen bevroren zijn.

Bescheiden Skip maakt geen misbruik van zijn privilege. Met het dekbed rommelen is in de regel afdoende om hem naar zijn mand te laten vertrekken. Deze keer was een stuk steen nog toeschietelijker. Huilsnuit omarmde mij door zich met gekromde ‘handjes’ stevig aan me vast te klampen. Het moederschip pakte het reservedekbed van de commode, schoof Skip in de lengterichting, en liet zich tussen baas en hond glijden. Zo dommelden we in. De eerste foto die ik de ochtend erop via Facebook onder ogen kreeg, was heel toepasselijk bovenstaande door Opaul, hondenbaasje van Josh, geposte foto. Vast geen-ver-van-mijn-bedshow voor hem.

*NB logeetjes krijgen meestal hun mand van thuis mee, maar verkiezen toch de mand van de hond des huizes. Sommige niet nader te noemen rebellen schuiven standvastig tegen Skip aan. 

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

WAAROM ETEN HONDEN GRAS?

Vooral in het voorjaar als het hoge gras jong en mals is, tref je grazende honden aan waar een koe jaloers op zou zijn. Niet alle honden eten gras omdat ze last van hun maag hebben en hiermee braken willen opwekken. Er zijn uiteenlopende indicaties waarom honden gras eten.

Het kan uit gewoonte zijn. Ze vinden het een ontspannende bezigheid en een sappige salade van het buffet van Moeder Natuur hapt lekker vers weg.

Met dauw bedekt gras van de eerste snit, of nat gras door de regen is een alternatieve dorstlesser als er geen water in de buurt is.

Honden zien soortgenoten gras eten en apen het na.

Instinctief weten honden die last van hun maag hebben dat gras hun keel prikkelt en een braakreactie opwekt. Vaak zie je dit ’s ochtends als de maag al te lang leeg is. De misselijke hond raakt tegelijk met het onverteerde gras via spugen het gele bittere maagslijm kwijt.

Honden met een borrelbuikje of een verstopping eten gras vanwege de extra vezels die de stoelgang stimuleren. Het gras komt ingesloten in de ontlasting naar buiten. Je herkent het vast wel. Er blijft dan zo’n grassprietje bungelen. Altijd zorgen dat je een tissue bij je hebt!

De veronderstelling dat grazers een voedingstekort hebben is onbewezen; ook honden met een uitgebalanceerd dieet eten gras.

Het verschil, gras eten om iets kwijt te raken of genieten van een hapje groen, is te zien aan het kauwen: een hond die wil overgeven slikt het gras inhalig door, terwijl een hond die geniet van het smakelijke gras de tijd neemt om duchtig te kauwen.

NB Gras dat met bestrijdingsmiddelen of kunstmest is bewerkt, is ongeschikt voor consumptie. 

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

I.M.

Merels krijgen veilig achter door mij gespannen draad vliegles.

uit de oude doos: Noorse Buhund prequel dogtales 23

Hemelsblauwe lucht, een vriendelijke zon en zomerse waarden. Het is voorjaar en wat voor een. De dieren voelen het net zo. De merels die normaal gesproken nu nog aan de leg zijn, voeden nu hun kroost al op. Elk jaar is het weer the same old song. Het ouderpaar is geen enkele moeite te veel om een nest te bouwen, de eieren uit te broeden en vervolgens af en aan te vliegen met wormen voor hun hongerige kroost. Als het tijd voor ze is om uit te vliegen worden ze bruut door de ouders overboord gekieperd. Door de vrije val leren ze vliegen. Bij onze tuinmerels lukt dat hoogst zelden. De jonge merels vallen flatsch op de bodem waar ze zich klapwiekend staand proberen te houden. Terwijl ze bescherming zoeken onder de struiken kwetteren ze er lustig op los. Ze hebben steeds meer voedsel nodig. Het lijken wel zwarte minikippetjes zoals ze soms dagenlang door de tuin hippen en wat in het zand badderen. Intussen liggen de likkebaardende buurtkatten al op de uitkijk en probeer ik alles in goede banen te leiden, zodat de jongen nog enigszins een kans hebben om te volgroeien.

Skip kan met moeite op zijn plaats blijven liggen als de hongerige verwende merels onbeholpen waggelend door de tuin schreeuwen. Hij is een vurig pleitbezorger voor een vliegverbod boven onze tuin en verklaart de merels vogelvrij. In onze tuin komt zijn weergaloze jachtpassie gelukkig wat minder tot uiting dan in het vrije veld, maar uiteindelijk wint deze oerdrift en de jonge merel wordt genekt.

Omdat ik zo te doen heb met deze hopeloze merelfamilie met opvoedingsproblemen – het is een jaarlijks terugkerende tragedie – lig ik de hele dag in de tuin op de loer of de merels nog veilig zijn. Zo niet dan help ik ze. Deze keer probeerde het door Skip opgejaagde jong weg te komen, door de draadafzetting met de buren. Wonderbaarlijk genoeg luisterde hij toen ik hem terug floot. Helaas had ik niet gerekend op de snelle actie van de zwarte buurhond in wiens bek het mereljong met een grote hap verdween. Was hier sprake van goed op elkaar ingespeeld teamwork met of zonder voorbedachte rade of betrof het een toevalstreffer? Helaas gold voor deze jonge merel eenzelfde noodlot als zijn andere nestgenoten.

Zodoende hadden we ook dit jaar weer een I.M.: een Intens verdrietige Moedermerel. De hele dag hoorden we nog luide alarmeringssignalen van de vertwijfelde jonge moeder die haar jong fluit, maar allang weet dat ze geen antwoord meer gaat krijgen. Hoewel de lentezon ons naar buiten lokte, heb ik lafhartig de tuindeur achter me dicht getrokken om haar jeremiade niet meer te horen. Ik draai de volumeknop van radio extra hoog. Het verbaast me allerminst dat ik Lullaby of birdland in de versie van Count Basie hoor.

Van de Vogelbescherming heb ik na een telefoontje begrepen dat merels het natuurlijk verlies incalculeren en dit compenseren door extra veel jongen groot te brengen in meerdere nesten per jaar. Het advies luidt om de natuur haar eigen gang laten gaan. De volgende ochtend zien we I.M. al weer vrolijk flirten met een zwartglimmend merelmannetje. Hoera, de deur kan weer open!

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

JA?

Het gebeurt weer. Skip informeert via een vragende blik of hij de helling af mag om in de rivier wat te drinken. Nimmer heb ik deze vraag ontkennend beantwoord. Toch stelt hij hem telkens opnieuw. En ‘ja’ alleen is niet genoeg. Ik moet mee, het smalle paadje tussen de manshoge helianthums af. Elke keer als ik blijf staan - in de veronderstelling dat hij zelf wel verder kan - stopt hij. Pas als ik weer in beweging kom, gaat hij verder. Net zolang totdat we bij de rivier zijn. Hij wil me per se niet uit het oog verliezen. Deze dialoog speelt zich dito af bij een zwemverzoek.

Ik heb geen flauw benul waarom het ritueel zo belangrijk voor hem is. Hij houdt het in elk geval stug vol. Zou hij een reeën- of zwijnenspoor ruiken dan geldt dit niet. Dan zet hij zonder nadenken en zonder toestemming te verlangen de achtervolging in.

Ik zie wel een duidelijk patroon. Vragen die positief bevestigd worden, kun je stellen. Vragen waarop als respons behalve ‘ja’, ook ‘nee’ of ‘misschien’ valt te verwachten, kun je beter achterwege laten: geen nee heb je, ja kan je krijgen hier. Dan heb je achteraf altijd het excuus van: oh, maar ik dacht zeker dat dit oké zou zijn. Of zoiets.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

BEWIJS

De zon en het lentelied van de merels lokt iedereen naar buiten. In onze bandeloze tuin worden we verwelkomd door de eerste twee citroenvlinders. Uitslovers die elkaar proberen af te troeven door steeds ingewikkeldere loopings te maken. Ze waarderen het dat we niet zo’n aangeharkt grondstuk hebben. De mussenclub doet retourtjes bamboe - kornoelje. Skip die in de weer is met zijn bullenpees, bekijkt het spektakel, maar onderneemt geen actie zoals het voorgaande voorjaar.

Later die middag wandelen we in het zonnige Jammerdal. Daar is het pas een rotzooitje. We schrikken er van. De goegemeente heeft bezit genomen van het natuurgebied dat er de gehele koudeperiode brandschoon bij lag.  Wat ons opvalt: één zonnige dag en werkelijk OVERAL rommel. We vinden stapels onbezorgde reclamefolders, er is fikkie gestookt, afval her en der, opvallend veel lege verpakkingen van de McDonald’s, lege flessen, wietzakjes, afgebroken takken en gedoofde kampvuurtjes, een halve inboedel, ter plekke tot scherven gegooide dakpannen. Een aangetroffen lege emmer nemen we mee om vuil in te verzamelen. Na een boslaan is de emmer al vol. Geen beginnen aan.

Ongelooflijk. Eén dag zomer en het natuurgebied is veranderd in een vuilstort. Daarmee is wat mij betreft het bewijs geleverd dat je beter hondenwandelaars kunt toelaten (in plaats van weren!!) die respect hebben voor de natuur omdat ze zich ermee verbonden voelen, dan dagrecreanten die de natuur misbruiken voor hun eigen egoïstische reden.

Het is zo logisch dat je niet begrijpt dat natuurbeschermers* dat nog steeds niet inzien. Honden en hun eigenaars genieten praktisch elke dag van al dat moois en willen dat graag zo houden in plaats van verstoren. De natuur is ook van ons! Zij laten geen afval achter.  Ergo men ruimt zelfs vaak zwerfvuil op, omdat niet zou willen dat honden en andere dieren daardoor iets oplopen.

*Protectionistische natuurbeschermers beschermen selectief. (Uitheemse) planten of diersoorten waarvan zij vinden dat er te veel zijn of die op de, volgens hen verkeerde plek voorkomen, worden zonder meer uitgedund. Waarom de hond, toch ook gewoon een dier, zo’n status aparte geniet, heeft nog nooit iemand mij kunnen uitleggen. Misschien het Roodkapje syndroom? Arme wolf en zijn nazaten.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

VEELVRIENDERIJ

Skip en Cruzer

Ik las in een column over veelvrienderij. Ik meen me te herinneren dat de context Facebook was waar je veel virtuele vrienden hebt. In het echte leven volstaan enkele goede vrienden. Ik trek de parallel even door naar honden, want dat is het centrale thema in mijn stukjes. Jonge honden doen ook aan veelvrienderij. Als pup en puber sta je open voor nieuwe indrukken en ervaringen. Je barst van de energie en die moet je kwijt. Wat is er leuker dan dat met vrienden te delen. Als je met iedereen kunt opschieten vergroot dat het plezier en je mate van vrijheid.

Skip en Byker

Op een leeftijd van tussen de 3 en 5 jaar verliezen honden langzaam hun jeugdige onbezonnenheid. Door ondervindingen (wijs geworden) worden ze selectiever en schonen ze hun vriendenbestand op. Skip begon pas op latere leeftijd met schiften. De detox ging wel rigoureus en in een rap tempo. Er bleven hartsvriendinnen en boezemvrienden over die elkaar door en door begrijpen en dezelfde interesses delen. Hondenvrienden devalueerden tot kennissen met wie je geen amicale band meer hoeft te onderhouden. Hoogstens hun baasjes die nog altijd in trek zijn voor een koekje. Als Skip weer eens oude vrinden of aardige nieuwkomers finaal negeert, voel ik me weleens verplicht om aan de enthousiaste beteuterde hond uit te leggen dat Skip het niet zo bot bedoeld. Hij heeft simpelweg twee BFF’s (best furry friends) gevonden waar niemand aan kan tippen.

Byker, Cruzer, Skip.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

PAPJONGEN

Gouden tip van Skip

Skip ijsbeert langs het aanrecht waar de lege brokkenzak rechtop staat. Op de bodem rest nog slechts poeder. Ik laat het de ongelovige Thomas zien. Toch wil hij dat laatste beetje. Hij brengt me op een idee. In tijden van crisis wordt je creatief (en vrekkig). Ik schud het poeder in een voerbak, doe er warm kraanwater bij en roer het tot een geurig glad papje. Skip is bijna niet te houden. Hij lust er wel pap van. Als een biggetje slobbert hij de trog schoon leeg. De brokken die hij graag lust, kunnen zo te zien niet tippen aan de beige brij. Maar: op = op. Hij likt zijn lippen herhaaldelijk af, stapt op de bank en gooit zich verguld op zijn zij om spijs te verteren. De wereld ziet er heel anders uit met een gevulde volle buik. En met een verlaat kluifje als toetje wordt het gebit straks gepoetst.

Gouden tip: verpulverde brokken aanlengen na een extractie van tand/kies, en bij een patiënt die weinig eetlust vertoont.

bordje pap met liefde

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

WAAROM EET EEN HOND POEP?

Jouw hond smult van koeienvlaaien (bevroren onweerstaanbaar), paardenvijgen, kattendrollen of andere ongewenste poeplekkerenijen zoals feces afkomstig van in het wild poepers. Er wordt 'onderschijt' gemaakt in drie vormen van coprofagie oftewel het eten van uitwerpselen: 

autocoprofagie - de eigen poep eten

allocoprofagie - het eten van poep van soortgenoten

(eten van ontlasting van zichzelf of de eigen soort is abnormaal)

inter-specifieke coprofagie - poep verorberen van andere diersoorten.

Dit is voor een hond normaal natuurlijk gedrag; de voorvaderen van onze honden deden niet anders en vulden hun buik ermee. 

Om begrijpelijke redenen vinden hondeneigenaars het onwenselijk en strontvervelend. Naast het onsmakelijke argument kunnen paardenvijgen een voor de hond fatale dosis ontwormingsmiddel bevatten, hebben kattendrollen een te hoog eiwitgehalte en is een mensengebakje te zout en te kruidig. Bovendien kunnen zo ziekten en spoelwormen worden overgedragen. Lang heeft men gedacht dat coprofagie door een tekort aan bepaalde voedingsstoffen komt. Onderzoek heeft dit vooralsnog niet kunnen staven.

Aanleidingen en oplossingen:

De pup in de werpkist bootst zijn moeder na, verveelt zich of de hond groeit op in een malafide en/of smerige kennel.

Honden die vraatzucht hebben of op dieet staan, eten vaak alles wat ze tegenkomen. Hoopvolle oplossing: verdeel het voer over meerdere malen per dag om hongergevoel tegen te gaan.

Provocatie. Het vermaledijde stront eten gebruiken als een vorm van uitdagen om bijvoorbeeld de aandacht te trekken. De hond ziet het als een spelletje waarin hij superieur is. Elke keer dat jij ‘bah’ of ‘gatver’ zegt, hij niet gehoorzaamt en je te kakken zet, heeft hij gewonnen. Zijn praktisch voordeel is dat zijn bek dicht bij de grond zit. Hij is je altijd voor.

     Mogelijke oplossing: negeer het gedrag wanneer de hond het als een middel gebruikt om jou op stang te jagen. Belangrijk is dat hij meent dat jij absoluut niet kijkt of reageert. Hij moet het gevoel hebben dat het jou niet opvalt dat hij iets stouts aan het doen is. Alleen zo mist zijn actie het doel en wordt het onleuk. De eerstvolgende keer zal hij nog een hapje nemen om je te testen. De tweede keer zal hij jouw gedrag observeren of jij hem nog interessant vindt. De derde keer zal hij er waarschijnlijk geeneens meer naar omkijken. Probleem opgelost. Mocht hij nog een keer in herhaling willen vallen, leid hem dan net voor het moment suprême af.

Een gehoorzame hond wil ook weleens ondeugend doen. Hier helpt het aangeleerde (indringende) commando ‘nee’ of ‘foei’.

De stressfactor. Het antwoord hierop is achterhalen waar de agitatie vandaan komt en die wegnemen.

Een afdoende remedie is om de hond te muilkorven. Je moet dan wel rekening houden met negatieve reacties van andere wandelaars: of ze vinden het zielig of ze menen dat de hond agressief is.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

KNABBEL EN BABBEL

uit de oude doos: Noorse Buhund prequel dogtales 22

Om de een of andere gecompliceerde reden wil Skip louter op het gazon op zijn kluifjes knabbelen. Verder zijn het merk, het model, de omvang van de kluif, de hardheid van de substantie en niet te vergeten de reuk is van cruciaal belang. ‘Operatie gebitsreiniging’ luistert heel nauw. De aanschaf alleen al is een ingewikkelde procedure waar we ruimschoots de tijd voor nemen, want Skip neemt enkel genoegen met het allerbeste. Eigenlijk zijn het helemaal geen botten in kluifvorm, maar opgerolde lappen runderhuid. Je koopt ze onder de naam retrieverrol.

In de dierenwinkel wordt er door Skip gewikt en gewogen - welke zal hij kiezen - totdat er uiteindelijk twee exemplaren overblijven, die gekocht mogen worden. Deze lopen aan het uiteinde iets uit, zodat hij ze met zijn voorpoten goed vast kan houden. Thuis begint pas het echte teamwork. Het eerste stukje wordt door mij Babbel, met een nijptang losgetrokken, zodat er een recht lapje aan het duimdikke stokje ontstaat. Dit knauwt hij, liggend op het groene tapijt, af tot aan het einde. Vragend gaat hij daarna voor me zitten. Ik trek weer een stuk huid verder los met mijn vrouwvriendelijke gereedschap, tot het laatste velletje op is. De inhoud, een restje kronkelige buffelhuid (wij noemen dit de matroesjka*) wordt in de tuin begraven om zacht(er) te worden. Binnen moet ik doen alsof ik van niets weet, terwijl zijn stoffige snoet hem verraadt. Ik klets wat onzin tegen hem en hij kijkt me voldaan aan. We begrijpen elkaar.

Het restant ligt intussen duidelijk zichtbaar in de grond. Erg diep begraaft hij het niet. Doorgaans wordt er met de snuit een centimeter diep grond opzij geduwd. De matroesjka wordt neergelegd en met de snuit slordig toegedekt met wat rulle grond. Ik doe altijd maar net alsof mijn neus bloedt. Zodra hij maar enigszins vermoed dat ik de verblijfplaats weet, pakt hij het weer op om ergens anders te deponeren. Schoffel ik toevallig onwetend in de buurt, dan volgt hij me met argusogen. Zodra ik mijn hielen licht, begint het hele ritueel weer van voren af aan. 

*Een matroesjka, in Nederland vaak verward met baboesjka (dat omaatje betekent), is een holle houten pop die onderdeel is van een reeks steeds kleinere in elkaar passende poppen.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

VEILIG OVERSTEKEN

In alle vroegte rijden we naar het dichtstbijzijnde bos. Op de rijweg steekt een hautaine roodgestreepte kater zonder blikken of blozen de weg over. Hij is er zo van overtuigd dat wij stoppen, dat hij niet eens richting auto kijkt. 

Hij doet me denken aan de verjaarde tuttifruttimix Toby die doordat hij als pup gebumpt had met een luxewagen 100% verkeersveilig was. Geduldig wachtte hij net zolang tot er geen verkeer meer was en stak dan over. Automobilisten die hem welwillend voorrang verleenden, vertrouwde hij niet.

We stoppen bij het zebrapad waar een flierefluitende merel net zo vroeg uit zijn nest is als wij. Hij steekt zelfverzekerd met de benenwagen over. Krijg nou wat! Een merel die gebruikt maakt van een oversteekplaats voor voetgangers. Het moet niet gekker worden. We schateren het uit. Aan zijn resolute stappen valt af te lezen dat hij op de hoogte van de verkeersregels is, of over een flinke scheut fatalisme beschikt of over een uitstekende levensverzekering. Heelhuids bereikt hij de overkant.

Ik herinner me Labrador Zoey die heel knap groen en rood bij stoplichten kon onderscheiden in de tijd dat de ratelende blinden- en slechtziendensignalering er nog niet aan gekoppeld was. Bij rood bleef hij keurig op de rand van het trottoir zittend wachten, bij groen stak hij over. 

 www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

SPIDER WOMAN

Superskip meets Spider Woman, oftewel Skip ontvangt Spider thuis. Terwijl haar baas twijfelt of hij Spider wel voor een dagje zal uitlenen, huppelt Spider al richting keuken. Elke logé weet hier zonder aanwijzingen de koekjeskast te vinden. Haar baas wordt de deur uitgewerkt. Ik maak met Skip en Spider een rondgang door huis en tuin. Spider kijkt haar ogen uit. Ze springt op de bank om het designspullenschap secuurder te kunnen aanschouwen. Ze neemt er museumtijd voor; dat heeft nooit eerder een hond gedaan. Skip zoekt een plekje op de hoek van de bank, Spider claimt mijn schoot. Als Skip besluit gezellig aan te sluiten, knort Spider: de gastvrouw is voor mij besproken. Voordat de goeiige Skip afdruipt, vraag ik als een spin in het web beide honden mij te delen. Skip vertrekt met de kop op mijn linkerbovenbeen naar dromenland, terwijl Spider rechts naast me en met de voorpootjes op mijn rechtbovenbeen, geniet van een weldadige massage die inbegrepen is bij het standaardarrangement van hondenhotel Kluifje. Als Skip in een diepe slaap is verwikkeld, sluipt Spider loom geworden als een kat naar hem toe. Ze besnuffelt ‘m van top tot teen, kijkt mij aan, en schuift in de holte van Skips vier poten. Zzzz. Na het ontwaken, volgt het gebruikelijke concept: wandelen (Spiderwoman geeft gas, we moeten flink aanpoten om haar bij te houden), thuis spelen zij en ik itsy, bitsy Spider wat ze grappig vindt, voederen en de gebruikelijke stoelendans voor het beste plekje. Spider springt bij mij in de stoel achter de pc: ik laat haar foto’s van Bagno* zien. Skip ligt aan mijn voeten. Heerlijk om zo geliefd te zijn. *Bagno is de recent overleden grote broer van Spider en boezemvriend van Skip.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

CRUFTS 2015

Van donderdag 5 maart tot en met zondag 8 maart wordt de grootste internationale rashondenshow ter wereld gehouden in het Engelse Birmingham. Crufts is geliefd én omstreden bij hondenliefhebbers. Crufts is te volgen via hun eigen kanaal: www.crufts.org.uk  

Dit jaar is Crufts bijzonder omdat er aandacht wordt gevraagd voor de sinds 22 juni 2014 vermiste Noorse Elandhond Bragi. Bragi die voorgaande jaren live op de show pronkte met zijn aanwezigheid (en vele prijzen in de wacht sleepte), is nu helaas enkel te zien op pamfletten. Laten we met zijn allen hopen dat er onder de tienduizenden bezoekers iemand is die de gouden tip heeft die leidt naar de terugkeer van de gestolen Bragi bij zijn liefhebbende familie.

Daarom lieve hondenvrienden/bezoekers van Crufts: houd je oren en ogen open. Denk je informatie te hebben (al is dat nog zo gering), neem dan alsjeblieft contact op met de wanhopige eigenaresse Nicola Cree.

Dear Crufts visitors: please keep ears and eyes open in the search for Norwegian Elkhound Bragi. If you have any information (even the sleightest) contact the desperate loving owner Nicola Cree.

Nicola Cree at the theft awareness stand at Crufts 2015.

Sadly enough still no sign of her beloved Norwegian Elkhound Bragi.

http://www.dogtheftaction.com/article/Bragi-Missing-from-Kilmarnock_2C_-Scotland-206.htm

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak

ZWANGERSCHAPSVERLOF

Het weer is wisselvallig. Het pad dat we omgekeerd volgen is één langgerekte soppige spons. Normaal zijn de rebellen ruimtezoekers. De keren dat ze een coup hebben gepleegd zijn ontelbaar. Nu stickeren ze in het hondenbos bij ons, net als in het overeenkomstige tijdvak van het vorige jaar. Reden: de konijnen zijn met zwangerschapsverlof. Cruzer en Byker blaffen uit onbegrip: waar zijn ze dan? Zo laten ze blijken dat ook zij het een saaie bedoening vinden. Herhaaldelijke heenzendingen (‘zoek’ en ‘ga kijken!’) baten niet. Skip laat zijn frustratie blijken door houtjes te versnipperen of mijn rechterhandschoen te jatten. Dat laatste is trouwens een solide voorbode van mooi weer. Onze vorige hond vertoonde rond elke maart identiek gedrag. Hij bedoelde daarmee: de temperatuur stijgt, handbeschermers zijn weldra overbodig. Als we de weersvoorspellingen mogen geloven, krijgen ze gelijk. Titel: M. 

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak