Noorse Buhund prequel dogtales 10
Om uit te rusten van zijn avontuurlijke belevenissen mag Skip
‘s avonds graag genieten van een adembenemende televisiedocumentaire waarin
andere diersoorten zich uitsloven. Zou hij voor de ontspanning kijken of neemt
hij de informatie daadwerkelijk tot zich en spijkert hij zo zijn
jachttechnieken bij?
Tussen zijn favoriete programma’s door
verschijnen de onvermijdelijke commercials. Iedereen kent waarschijnlijk het
reclamespotje van de Landmacht waar een jonge knul in zijn achtertuintje van de
zon geniet. Aan de andere kant van de heg probeert de norse buurman zijn boxer
op commando te laten zitten. De boxer reageert pas als de jongeman van ernaast,
op vriendelijke toon ‘zit’ zegt. Dat Skip daadwerkelijk beeld en geluid in zich
opneemt blijkt wel uit het volgende.
We bevinden ons in het lokale losloopgebied. Een man traint
er met zijn Flatcoated Retriever. Ik gebaar Skip om door te lopen zodat de twee
ongestoord kunnen oefenen. Skip kijkt steeds schichtig achterom wanneer hij de bars
uitgesproken commando’s hoort. Een dergelijke strenge aanpak is Skip geheel
onbekend. Mij is altijd geleerd een spaarzame stem te gebruiken en vriendelijk
met je hond om te gaan; hij is er tenslotte voor ons beider plezier. Los
daarvan is het hondengehoor sowieso veel beter dan dat van de mens, schreeuwen
is onnodig.
De Retriever wordt steeds erger afgeblaft. Hij weigert
pertinent een commando op te volgen. Eigenlijk is het een gênante vertoning. De
hond heeft er geen oren naar en dat hij noodgedwongen de benen neemt is
begrijpelijk. De man – die ik ondertussen de sergeant ben gaan noemen – brult
loeihard ‘blijf’. Skip blijft als aan de grond genageld staan terwijl hij niet
eens in het blikveld van de drilinstructeur is. Direct na ‘blijf’ wordt er
‘zit’ gebriest. Dan gebeurt er iets heel wonderbaarlijks. Skip gaat prompt en
op commando kaarsrecht zitten. Je ziet hem denken ‘laten we maar doen wat de
sergeant zegt, anders zwaait er wat.’
Ik schiet onbedaarlijk in de lach om onze blonde knuffel. Nooit
geweten dat hij buiten zo perfect was afgericht in het opvolgen van bevelen.
Hij verdient terecht het predicaat ‘geschikt’. De sergeant werd nog ziedender. Hem vond ik
absoluut niet lachwekkend, dat moest hij toch begrijpen. Terwijl ik Skip
uitgebreid prijs, zijn man en hond ineens verdwenen. Ik hoop met de staart
tussen de benen. Voor de arme hond (die ik na dit debacle trouwens nooit meer heb
gezien) hoop ik oprecht dat zijn baas tijdens het zappen belandt in de
Landmacht commercial en zichzelf herkent als iemand die wordt aangevinkt in het
vakje ‘ongeschikt’.
