Noorse Buhund prequel dogtales 11
De wereld lijkt
verstild in de mist. Voor het eerst dit jaar heeft het flink gevroren. De vorst
heeft een dunne witte deken over de natuur gelegd. In het weiland zijn her en
der bevroren mini-eilandjes ontstaan. Op de overgebleven waterplasjes heerst
een drukte van jewelste. Vogels van diverse pluimage foerageren hier in de
vroege ochtend. Verderop volgen Skip en ik het smalle pad op de dijk. De
waterstand van de rivier is erg hoog en de lage begroeiing staat onder water.
Volgeladen vrachtschepen zorgen er voor dat het rivierwater tegen de kant
kabbelt. Een lege petfles voorzien van een Belgisch etiket dobbert eenzaam
rond.
Onderwijl is de
nevel opgetrokken. We horen onophoudelijk indringende fluittonen. Skip rent
steeds tegen de dijk omhoog in de veronderstelling dat ik hem fluit - wat niet
zo is. Op een gegeven moment kijkt hij me verstoord aan. Waarom ‘roep’ ik hem
toch steeds? Ik vertel hem dat het fluitende vogels moeten zijn. We turen
samen naar de kale boomtoppen, maar zien niets zitten. De hond blijft me
argwanend in de gaten houden en lijkt niet overtuigd van mijn uitleg.
Als geroepen nadert
een groepje ornithologen. Je herkent deze uitvergrote tuinkabouters - weliswaar
zonder (punt)muts - niet alleen aan hun verrekijker maar ook aan hun
ringbaardje en stoere kledij in schutkleur. Voor vogelspotters is het nu
inderdaad een waar paradijs. Ik besluit de vraag te stellen: 'Weten jullie welke
vreemde vogels het voetbalfluitje imiteren?' Ik ben allerminst verbaasd door hun
enorme kennis als zij onmiddellijk in koor roepen: ‘Dat is de wintertaling’. Waar
ik steeds omhoog keek, had ik juist naar beneden moeten kijken. Inderdaad zie
ik nu tussen de takken van de wilgenstruiken, die net boven het water
uitsteken, talloze exemplaren van deze kleine wendbare eend.
Skip lijkt mijn
gedachten te delen en denkt wat een ‘rare vogels’. Maar wie bedoelt hij nou? De
vogels die eenden blijken te zijn of de ‘pietjeskijkers’? Wat deze laatste
betreft: ik zou best willen weten waarom zij allemaal zo’n identiek uiterlijk
hebben. Komt het door hun lange verblijf in de natuur dat ze dezelfde gedekte natureltinten
vanzelfsprekend overnemen? En dient de baard als vermomming of is het vanwege
de warmte. Zou het onbewust iets met een vogelnestje van doen hebben? Allicht
durf ik dat helemaal niet te vragen en bedank ze hartelijk voor hun hulp. Het
vogelmysterie is opgelost. Fluitend loop ik door. En Skip … die gelooft het
verder wel.