Tijdens
werkzaamheden aan de weg, is een kabel geraakt. De hele wijk komt uren zonder
stroom te zitten. Op de dagopvang bevinden de dementerende bejaarden zich plots
in het donker. Het memory spel waar ze mee bezig waren, wordt gestaakt. De leeuw met blauwe kraag zal even moeten wachten op zijn dubbelganger.
De leiding maakt er het beste van. Bezigheidstherapeuten dragen waxinelichtjes op batterijen aan. Ze proberen herinneringen los te weken over vroeger in het donker: de weg naar de nachtmis tijdens de kerst, verstoppen in de schuilkelders tijdens de oorlog, een zonsverduistering overdag ergens in de jaren zestig.
De leiding maakt er het beste van. Bezigheidstherapeuten dragen waxinelichtjes op batterijen aan. Ze proberen herinneringen los te weken over vroeger in het donker: de weg naar de nachtmis tijdens de kerst, verstoppen in de schuilkelders tijdens de oorlog, een zonsverduistering overdag ergens in de jaren zestig.
Het
hoofd van een oude heer, een nieuweling, tolt na alle verwarrende verhalen.
Hij wil weg, naar buiten toe. Hij drukt op de lichtschakelaar naast de gesloten
deur. Het licht floept aan. Puur toevallig is de stroomstoring op datzelfde
moment opgelost. Er gaat nog een lichtje branden. Hij loopt terug de
koffiekamer in en draait het bijhorende memory kaartje van wat hij de gele hond noemt, om.
Als die
avond de regionale televisiezender tijdens het nieuws rept over de
stroomuitval, mompelt hij in zichzelf: ‘Die heb ik gefikst.’