Noorse Buhund prequel dogtales
De
transfer van de 20 maanden jonge Skip verliep zo soepel als het maar zijn kan.
Vanaf de eerste poot die hij over de drempel zette, voelde het vertrouwd. Hij
verkende het huis, onze tuin en die van de buren waar hij in een gestutte
kersenboom klom voor een goed overzicht van de buurt. ’s Avonds keken we
gezellig samen tv. Skip keek echt mee. Moe van alle indrukken was de nieuwkomer
na de avondroute er als de (S)kippen bij om te gaan slapen. Als eerste klom hij, behendig en zonder haperen, de trap omhoog. Hij had zich nog niet aan het voeteneind gevlijd, of de luiken
vielen toe. Uitgeteld!
Hij ontwaakte
pas om 8.00 uur. Hij bleef op het loungekussen, dat we de dag ervoor voor hem
hadden klaargelegd, wachten tot ik klaar was met het ochtendtoilet en vroeg of
hij mee naar buiten ging: aangekleed gaat uit. Na de wandeling belde ik de
voormalige eigenaars om te laten weten dat Skip goed geacclimatiseerd was. Ze
vroeg waar hij geslapen had. Ik vertelde op de slaapkamer, van het grote kussen
en dat hij als een blok in slaap was gevallen. Ze viel steil achterover. ‘Hoezo?’ vroeg ik. ‘Traplopen mocht hij niet. Bij ons is hij überhaupt nooit op de
bovenverdieping geweest. En hij sliep in de keuken in zijn bench’, zei ze verbluft.
‘Dus het concept slaapkamer, bed, slapen bij de baasjes was hem volledig
onbekend?’ stelde ik verrast vast. Ik had hem als uitgeslapen ingeschat, maar
dat deze wakkere jongen de nieuwe situatie direct zou uitbuiten om zijn privileges op te
waarderen, vond ik briljant.