Noorse Buhund prequel dogtales
Mijn grootouders zijn rasechte Scandinaviërs. Mijn Noorse vader is in het
idyllische Hoegaarden geboren. Wel geestig eigenlijk, een hoogblonde Viking in de plaats waar het witbier wordt gebrouwen. Als Europees kampioen reist hij vanuit zijn residentie Tilburg de halve
aardbol rond, heb ik begrepen. Misschien heb ik hem daarom nooit ontmoet. Ik ervaar het niet als een
gemis. Dingen lopen nu eenmaal zoals ze lopen. Wellicht kruisen onze wegen zich
ooit. Zonder rancune of spijt.
Hoe mijn vader en mijn moeder kennis aan elkaar
hebben gekregen en waarom ze elkaar hebben verlaten is mij onbekend. Ik was
er uiteraard niet bij en er is verder nooit over gesproken. Ik ben, samen met
mijn broers en zusters, opgegroeid in een warm nest bij mijn zorgzame moeder in
de kop van Noord Holland. Zij zijn nu, net als ik, over het hele land
uitgewaaierd. Een reislustige vader moet hieraan debet zijn, dunkt me. Iedereen
is goed terecht gekomen. De korte innige band die ik met mijn moeder had, is verwaterd. We hebben een summier doch hartelijk contact.
Hoewel ik hier in Nederland geboren ben en er hier
veel minder ruimte is dan in Noorwegen, geeft het me een heerlijk vrij gevoel
als ik over de lange dijk loop en de straffe wind door mijn haren blaast. De
loodgrijze kleur van het koude IJsselmeer doet me te herinneren aan de Noorse
fjorden en meren. Het moeten de genen van mijn voorouders zijn; ik ben
zelfs nooit op vakantie geweest in het land waar mijn verleden moet liggen.
Toch droom ik er af en toe van wanneer ik, hoog in de lucht, de ganzen
gebroederlijk in een grote V naar het Noorden zie vliegen. Hoe vreemd dat moge klinken, er kan me zelfs een gevoel van heimwee bekruipen. Ik kon er wel aarden,
maar toch bleef er iets knagen. Het Hoge Noorden was niet voorbestemd om te blijven.
Mijn opleiding voltooide ik in Zeeland. Zeeuwen
schijnen een andere mentaliteit te hebben als de zakelijke ‘Ollanders.’ Ze
staan te boek als zuinig en streng. Ik vond het wel meevallen. Het scheelt
misschien dat ik me goed aan verschillende situaties kan aanpassen. Ik voelde
me volledig opgenomen, een schoolvoorbeeld van integratie. Als de Zeeuwen je eenmaal
geaccepteerd hebben sluiten ze je voor altijd in hun hart. Afkomst speelde geen
enkele rol. Het werd zelfs interessant gevonden. Ik was natuurlijk - evenals
mijn vader en moeder hoogblond - een niet alledaagse verschijning. Waar ik wel in het begin moeite mee had was de nasale klank
van hun dialect. Dit was een hemelsbreed verschil met de harde uitspraak boven
in Holland. Maar als je wilt kun je met alles en iedereen communiceren. Je
verstaanbaar maken in de Noorse taal lijkt me net zo goed verre van
gemakkelijk.
Weer woonde ik in de nabijheid van de zee. Ik
struin graag door de duinen en geniet van mijn dagelijkse wandelingen langs het
water. In de zilte geur aan het strand herkende ik de weemoed. De knersende
schelpen prikten in mijn voetzolen. Ik wist dat ik hier weer niet zou blijven. Uiteindelijk bracht onvoorwaardelijke liefde me
naar de plek waar ik hoor en waar ik volledig kan zijn wie ik ben. Mijn
officiële papieren vermelden dat ik van Noorse afkomst ben, maar van binnen
voelt mijn nationaliteit absoluut niet als belangrijk. Een rotsvast vertrouwen
kunnen hebben in de mens die voor je zorgt, is waar het in mijn leven omdraait.
Ze was die dag speciaal voor mij gekomen. Het was
ijskoud buiten, maar haar sympathieke stem met de innemende zachte G deed me denken
aan de gemoedelijke Vlaamse taal. Het maakte niet uit hoe ze er uit zag. Ik
voelde meteen de diepe wederzijdse genegenheid en was verkocht voor ik er erg
in had. In de ogen van deze Zuiderling zag ik eindelijk het noorderlicht.
Zonder enige aarzeling en zonder om te kijken
stapte ik bij haar in de auto. We reden in stilte door een bevroren landschap
naar mijn toekomst. Vlak voor aankomst drukte ik mijn snuit tegen de beslagen
zijruit. Het heuvelachtige gebied van Limburg was bedekt met een glinsterende
laag rijp. Flarden mist kwamen voorbij en omhelsden ons als een warme deken.
Zelfs de meanderende Maas voelde als een goede, oude vriend. Het was zoals het moest zijn. Skip Fjelldalgard, een Noorse Buhund, is eindelijk thuisgekomen.
