Vanaf een bankje slaan de hond en ik het spektakel gade. Op de westelijke Maasoever foerageren sinds enkele dagen negen wilde Canadese ganzen in een graasland. Ze slempen er zichtbaar op hun gemak. De boer laat ze met rust, omdat de vraatzuchtige ganzen weinig schade kunnen aanrichten aan de groene winterstoppels. Aan de blauwe hemel naderen twee overvliegende ganzen uit het Oosten. Een hels kabaal vanuit de groep aan land. Het koppel gakt terug en landt in het aanpalende weiland. Ik dacht: goh, wat leuk, ze kennen elkaar, weten elkaar te vinden en gaan gezellig op visite.
Er heerst meteen consternatie. De negen stellen zich paraat in de ganzenmars op. De klapwiekende coryfee voorop, als hekkensluiter een treuzelend dom gansje dat beduidend kleiner en anders van tekening is dan de rest is. Ze blijken elkaar helemaal niet aardig te vinden. Sterker nog de twee Nijlgansen, die te boek staan als agressief, worden als indringers van het territorium gezien. Elke keer als de twee weifelend enkele stapjes in de richting van de rivaliserende bende doen, kleppert de aanvoerder wild met de vleugels.
Om de zaak te sussen draait het duo zich half om en doet een
stapje terug. Zo waggelen de concurrenten een poosje heen en weer. Twee stapjes
vooruit, een stapje terug, ondertussen quasi een hapje nemend van het schaarse
gras. Het leek wel een onderhandeling. Uiteindelijk besluit het uitdagende duo
de aftocht te blazen. Tot onze verbazing zien we dat het stiekem achterop
geraakte domme gansje ook opstijgt en met ze meevliegt. De hond en ik kijken
elkaar veelzeggend aan. Hadden we de situatie verkeerd ingeschat en was de gans
gegijzeld en nu bevrijd door familieleden? Waren we getuige van een ontvoering
geweest, of had het gansje er domweg genoeg van om altijd de laagste in de
pikorde te zijn?