We boffen dat Pop een langslaper is. Ze beweegt pas als wij ontwaken. Terwijl ik mijn stramme botten en spieren losmaak, gaat ze met W. mee naar beneden voor haar ontbijt. Een schepje vleesje op de nuchtere maag rent prettiger. Wanneer ik niet snel genoeg naar haar zin beneden ben, neemt ze de trap. Ze springt niet bovenop me, ze blaft niet. Nee, Pop gaat me heel diplomatiek vanaf de stip in de hal hypnotiseren: tijd om op te staan. Gek genoeg voel ik dat zelfs met mijn ogen dicht. Omdat ze het zo beleefd afdwingt, kan ik natuurlijk niet weigeren. Tikt de regen echter tegen het venster dan blijft het hele ritueel achterwege. De uitgeslapen Pop blijft met stijf dichtgeknepen ogen onder de dekens liggen wachtend op drogere tijden.
Pops zorgeloze leventje bestaat, in willekeurige volgorde uit slapen/dommelen/rusten, eten, losloopwandelingen/tuinbelevenissen en aaien; ze heeft een zo verslavend zachte vacht. Niet zo gek dat ze tijdens het halfduister onder de wol wil. De slaapkamerdeur is overdag dicht (vanwege verwarming/ventileren) dus vraagt ze het beleefd door mij via de stip volhardend gade te slaan. Onderhand ken ik haar bruksanvisning goed. Ik loop de trap op, Pop sprint. Wanneer het erg koud op de slaapkamer is, vindt ze het fijn dat ik haar instop. Als we later ons bed opzoeken, is mijn kant van het bed heerlijk voorverwarmd (ondanks dat ze baasjes lieffie is). Ze schuift vanzelfsprekend op of wacht op het bedbankje tot ik me geïnstalleerd hebt. Ik krijg een pootje, wanneer ze terug onder het dekbed tegen me aan wil liggen. Zalig, zo'n lief kacheltje tijdens de winter.
Omdat deze communicatie zo'n succes is, gebruikt (de met opzet zielig kijkende) Pop het op de stip zitten steeds vaker voor andere vragen. Nadat ik gepolst heb wat ze wil (ik kan niet altijd haar gedachten lezen), volg ik haar waar zij heengaat. Als ze iets echt heeeeeel graag wil, zoekt ze een knuffelbeestje - meestal de egel of de gans - uit als offerande.
Als ik opstond, lag hij meteen in mijn warmte op de bank
Peter Middendorp