Pop is gemakzuchtig. Het is de poes in haar. Soms probeer ik haar over te halen om moeite te doen voor een voertje. Ik sta versteld als ik tijdens voedertijd weer eens de bekers positioneer: beker op zijn kop, brokje erop en eronder. Easy peasy. Omdat ze er zin in heeft, stop ik brokjes in de nu liggende bekers net buiten snuitreikwijdte. Zou ze oplossingsgericht denken (hoe graag wil ik ze of hoe lekker zijn de brokjes) of laat ze het afweten? Ik ben onder de indruk wanneer ze gemotiveerd uitvogelt hoe dit probleem te tackelen. Ze gebruikt snuit, 'handen' en voeten en ondanks dat ze wordt afgeleid door de hond op het schilderij, vinden alle brokjes de weg naar haar buikje. Wanneer alles op is, stampt ze welbewust nonchalant tegen een van de bekers. Ik meen hieruit op te maken: dit was de bekerfinale, je hebt gezien dat ik het kan, ik ben er klaar mee. Tip: persoonlijk vind ik de verstopbrokjes lekkerder. (zie blog goede vooruitzichten)
Pop has the motivation of a pussycat: if you patiently wait long enough, you get what you want. She is playful at the moment, so once again I put the cups in place. Upside down with a treat underneath is peanuts for her. For the reclining cups with a treat in them that reach just outside her muzzle, she also finds a solution: clap your 'hands', stamp your feet. I'm impressed. Her expression to me: you've seen that I can do this, so for me this were the cup finals.