De druk bevaren rivier heeft zich uitgeschud als een natte hond. Op de zandoever ligt een brede strook stro vermengd met voornamelijk gestrand plastic afval en glas. Mijn krulstaart gaat vergenoegd aan de haal met bergen botervlootjes die massaal zijn weggewaaid onder een ontbijtje aan dek. Zijn poten stoeien met inhoudsloze wijnflessen soldaat gemaakt tijdens een romantische picknick op de wallenkant. Lege toiletblokhoudertjes - zou de rivier daar echt schoner van worden? - laten hem niezen. De hond sjort met gebarsten emmers die onverhoopt overboord zijn gevallen tijdens of na een boenbeurt. Worstelen met een losgeslagen buitenband van een fiets is een uitdaging. Een intacte kleffe vogelverschrikker wordt argwanend vermeden.
Voor een hond is die overvloed aan 'speelgoed' een eldorado, zoiets als een kind in een snoepwinkel. Na alles in de bek te hebben gehad, pakt hij een gestrand bloempotje om het direct hebberig te verruilen voor het onderstel van een nep Barbiepop. Hij vindt een ballon; raadselachtig hoe die alle heftigheid heeft overleefd. De hond schept zijn neus eronder en de ballon vliegt een eindje het weiland in. Hij dartelt erachteraan en amuseert zich kostelijk tot de wind de ballon meevoert.
We treffen een eigenaresse met een schattig rattig hondje met een langgerekte rug op korte pootjes. ‘Wat heeft uw hond een plezier. De mijne speelt nooit´, zegt ze spijtig. ‘Er zijn begrijpelijke redenen waarom een hond niet dolt met (alle) soortgenoten of zichzelf niet weet te vermaken. Spelen moet je leren’, vergoelijk ik. Mijn krulstaart nodigt het hondje tevergeefs herhaaldelijk met spelbuigingen uit. ´Speelt hij wel samen met u?’ vraag ik. Ze schudt haar hoofd van nee: ‘Ik begrijp echt niet waarom hij zo’n spelbreker is.’ We nemen verschillende opties door. Haar ogen lichten op: eindelijk heeft ze een verklaring* en beseft ze dat niet iedere hond moet spelen om blij te zijn.
*Kijk voor de oplossing op de blog waarom speelt mijn hond niet?