Voor de pasgetrouwde echtelieden, beide parttime werkzaam in de ICT-branche, stond onomstotelijk vast hoe ze hun aanstaande lekkerbekje zouden gaan noemen: cookie. Voor de digibeten onder ons is een cookie simpelweg de Engelse vertaling van: koekje. Computeraars weten dat een achtergelaten cookie een handige marketingtool is om op de hoogte te blijven van uw en andermans internetgebruik. Dat de betekenis van de dubbelzinnige benaming cookie dus voor verwarring ging zorgen, was niet bij hen opgekomen. Want de Cookie spaniël, zoals zij hun rashond noemen, is niet de enige hond die komt aandraven bij het horen van die snoeperige naam. Uit alle windstreken komen de aanwezige viervoeters in het park op het geroep van haar bazin af. ‘Echt handig lijkt me die naam niet’, zeg ik tegen haar, ‘of zijn je zakken goed gevuld?’ ‘Hoezo?’ vraagt ze. ‘Nou, welke hond verkeert er nou niet in een permanente staat van lekkere trek?!’ is mijn verweer. Niet begrijpend antwoordt ze dat het niet koekie, maar Cookie is. Ze spelt het ook nog: c o o k i e. ‘Maar Cookie klinkt toch als koekie? Dat verschil horen de honden toch niet?’ probeer ik nog. Deed ze alsof of begreep de bazin het echt niet? Ik snapte het wél. Was zij een golden retriever (en niets slechts over dit ras) dan zou ze zonder enige twijfel Blondie heten!