We starten in het midden van de route. Pop wil rechts afslaan, wij links. Op de hondenhei wisselen we om en om van start en finish. Op deze Maaslocatie gaan we altijd naar links, omdat Pop rechts altijd verdwijnt. Rechts wonen de konijnen en de vossen. Pop pompompomt. Ze wacht tot wij afgeleid zijn. Die gelegenheid doet zich voor als Lex de corgi voor een knuffel komt. Pop peert 'm. Wat een surprise (niet echt). We volgen haar in ons eigen tempo. Op de tracker: 40, 80, 120, 200, 300 meter vooruit.
Eer wij bij de 300 meter belanden, heeft zij er alweer 80 bij gerend. 80 wordt 60. Het stopt. Pop zit vast in de bramenlianen. Ik bevrijd haar en ze loopt met me mee naar links. Even niet opletten en ze is weer op het punt van de 300. Ze is goed te sturen en omdat ze het zo leuk vindt, krijgt ze nog een keer het heen en weer.
On route naar het bruggetje escorteer ik haar op de waterkant. Dat weet ze te waarderen. Ze trippelt in mijn kielzog. Verdacht. Ik praat aan een stuk door over allerlei spannends wat we tegenkomen om haar aandacht te blijven vangen en dirigeer haar struinpaadjes in. Bij mijn 'Goed zo!' krijgt ze argwaan. Ze verwacht een koekje en bevestiging aan de lijn. Haar blik dwaalt naar rechts. Ik corrigeer meteen: 'Nee, nee, ik ben gewoon trots op je. Je hoeft niet aan de lijn.' Ze vertrouwt en gelooft me, die credits heb ik toch maar mooi opgebouwd.
Voor het bruggetje draaien we om, zo kunnen de voor Pop vriendelijke ridgebacks met elkaar blijven spelen. Pop pakt voor de poort een stok en gaat er op het natte gras op liggen kauwen. Puur uitstel. We stellen ons strategisch op, zodat ze net voor de poort niet terug gaat naar rechts. Pop is het met ons eens dat zij best meegaand was en wij haar aardig tegemoetgekomen zijn. Mak en tevreden geeft ze zich gewonnen.
