Twee ouwe snoepers frequenteren hetzelfde hondenstrand ten zuiden van paal 37 als wij. Het zijn Bob en Bono die erg op ons gesteld zijn. Daarmee bedoel ik niet de filantropische weldoeners Bob Geldof (ooit frontman van The Boomtown Rats) en de activistische Paul David Hewson (beter bekend als Bono, de leadzanger van U2), maar het duo labradors dat naar hen vernoemd is.
Ze staarten onze kant op. Grijzende Bob heeft zijn koekje al binnen als de vlassige Bono zich eindelijk meldt. Zo te zien beweegt de laatste al minder stram. ‘Dat komt door de medicatie. We mogen langzaam afbouwen en hopen dat hij dan niet terugvalt’, aldus zijn hondenmoeder. Bono heeft al een tijdje last van zijn rug en we zijn benieuwd of er over de oorzaak en de behandeling al meer bekend is. ‘De röntgenfoto’s wezen niets uit. De symptomen wijzen in de richting van spit.’
Terwijl zijn bazin het relaas
opdist, laat Bono zich een zalige pro bono nekmassage welgevallen. Met
dichtgeknepen ogen leunt hij tegen mijn dijbeen. Als we uitverhaald zijn, gaat ieder
zijns weegs. Tot groot ongenoegen van Bono. Die blijft in tweespalt achter. Met
zijn best buddy mee naar huis of met
ons. Zij roept: ‘Koekje!’ Wij zwaaien gedag. Bono blijft verdeeld zitten. Pas
als wij de pier opgaan en het vrouwtje een stipje aan de horizon is, wint het
koekje.