Rusty (spreek uit: roest-ie?) is een aanhankelijke en sportieve hond die gezegend is met een bovengemiddeld aantal roestvlekken, helemaal niks mis mee. Hij verkeert altijd en overal in de buurt van zijn vrouwtje. Waar zij is, is hij. Gelukkig wordt die affectie dubbel en dwars gedeeld. Beiden houden ze van buiten spelen, wandelen, onzin uithalen en eropuit trekken. Ze hoeft maar ‘mee’ te roepen en de hond staat al in de startblokken. Soms grapt en grolt ze met vervangwoordjes als ‘saté’ of ‘kopje thee?’ Maar Ruschinski, zoals hij bij passende gelegenheden wordt genoemd, laat zich niet gek maken. Alles wat rijmt op ‘é’ klinkt voor zijn zwarte geknakte puntoren goed genoeg om door te gaan voor ‘mee’. Samen hebben ze al heel wat van ons kleine kikkerlandje gezien. Duinen, strand en zee, heuvels, bossen en samen cityshoppen, hij vindt het allemaal prachtig zolang hij maar mee mag.
Vakantie en uitstapjes staan synoniem voor dag en nacht samen: volop genieten dus. Buitenlandtripjes worden echter verijdeld. Over de landsgrens kan de gevlekte hond niet aarden. Uitheemse geuren of misschien wel de vreemde taal brengen hem van de wijs. Het onbekende eng, waar hij zijn vrouwtje zomaar uit het oog kan verliezen, doet zijn eetlust volledig verdwijnen. Wat ze ook probeert, de hond krijgt geen hap binnen. De voedselweigering gaat zo ver, dat ze al na luttele dagen met de hongerstakende hond huiswaarts moet keren. Thuis valt Rusty meteen op precies diezelfde meegenomen brokken aan. Noodgedwongen, maar uit liefde, vieren ze vakanties in Nederland. Af en toe zetten ze tijdens een wandeltocht langs de Zeeuwse kust stiekem een voet en een poot op Belgische bodem. De hond weigert acuut elke vorm van voedsel, het aangeboden koekje dat zij bij de bestelde koffie op het terras krijgt, meegerekend.