Ik zie de man zo nog voor me: op geruite opapantoffels schuifelend op het trottoir met zijn rood gekuifstrikte Yorkshire Terriër. Langer dan anderhalf decennium kwam ik het verder gesoigneerde gezette heerschap op zijn vaste rondje om het blok, op de hoek van onze straat tegen. Hij, indrukwekkend Goliathpostuur met matching rood nondejuke om zijn nek, torste zijn Yorkie tegen zijn de borstkast. Hij hield de keffende kleine die hij met een stevige hand omvatte, zo hoog dat-ie boven elke hond die ze gingen ontmoeten, uittorende. Tarzan, zoals de hond heette, en zijn baas hielden wel van een dolletje.
Bij naderende vreemde lui liet de bourgondiër zijn Yorkie vóór de hoek wachten om vervolgens bars te roepen: Tarzan, blijf! Hiermee joeg hij angsthazen en schijterds de stuipen op het lijf. Behoedzame hondeneigenaars die geen confrontatie wensten met een hond wiens naam een imposant postuur deed vermoeden, spoedden zich onnodig naar de overzijde van de straat of keerden om. De Yorkie die zich respectabel waande, speelde maar al te graag het spelletje van zijn baas mee. Want het verrassingseffect was veelal hilarisch: verhitte mensen die een giga gevaarlijke hond verwachtten, zagen zichzelf op de vlucht slaan voor een trippelend onbeduidend geproportioneerd maatje.