De sappige Wolf of wilderness brokjes die Pop 's middags smakelijk wegkauwt, krijgt ze stuk voor stuk aangereikt door haar persoonlijke lakei: het baasje. Baasje is werken. Op het juiste tijdstip gaat het voeralarm af. Pop vroeg vier minuten eerder al beleefd om haar eten.
Ik ben volop aan het werk en doe de brokjes voor haar in een doosje. Kan ze lekker bezig zijn, was de idee erachter. Van het moment suprême had ik een foto moeten maken. Prinses Pops lieftallige snuitje spreekt boekdelen: moet ik zelf mijn voer uitpakken en alleen opeten? Ik loop naar een andere kamer om te kijken wat ze doet. Met een hautain gezicht bekijkt ze vanaf de bank misprijzend naar het doosje brokjes. Ik besluit haar toch te voeren. Een vreugdedansje.
Als alles opperdepop is, verstop ik een onweerstaanbaar knabbeltje in het doosje. Tegen heug en meug verscheurt ze het doosje. Niet als een gretige Wolf of wilderness, maar uit pure gif dat ze zoveel moeite moet doen. En ik moet dat vooral zien en horen. Hondenhumor.