Een verschil van dag en nacht hoe omzichtig hondenbaasjes tegenwoordig een
kennismaking regelen. Nu schenk je aandacht aan wat er zoal in het koppie van de hond
omgaat en wordt er rekening gehouden met zijn behoefte en gevoelens.
Onze vorige hond had een jong vriendinnetje dat vaak bij
ons komt logeren. Ze waren zeer op elkaar gesteld. Onze senior overleed en we
kregen direct een opvolger in de schoot geworpen, waar we zeer mee in onze
nopjes zijn. De eigenaresse van het teefje wilde graag dat haar hond zo snel
mogelijk de nieuwe zou ontmoeten, om te kijken of ze mocht blijven komen; ik
had namelijk als voorwaarde gesteld dat hertenlapje hier altijd welkom blijft,
mits beide honden samen goed kunnen opschieten.
We spraken af op neutraal terrein. Zo gebeurde het dat onze hond - die sprekend op onze oude hond lijkt - voor de eerste keer oogcontact maakte met de nalatenschap van zijn voorganger. Zij rende, zoals ze altijd deed, als een wervelstorm op hem af en merkte pas toen ze vlak voor hem stond, dat hij een jongere uitgave van haar oude vriend was. Het maakte niet uit, ze waren meteen smoor op elkaar. Wat een opluchting, van zo’n ontmoeting hadden we alleen maar durven dromen.
Dat weekend bleef ze proefslapen. Buiten waren de
signalen in orde, maar hoe zou het binnenshuis gaan. Onverwacht zag zij een
onbenutte kans en maakte onmiddellijk de
dienst uit; zij vond dat ze de oudste rechten bezat omdat ze hier al veel langer
kwam dan hij. Lankmoedig liet hij zich ringeloren. Rangorde- of territoriumkwesties, daar had hij geen weet van. Ze overrompelde
hem door languit in zijn pluche mand te gaan liggen. Hij bekeek het van een
afstand, was verrast door haar zelfbewuste gedrag, en besloot uiteindelijk dan
maar haar meegebrachte dekentje te confisqueren. Om direct naast haar te gaan
liggen daar was hij veel te verlegen voor. Het zinde haar niet. Er ontspon zich
een kat-en-muisspel. Met allerlei trucs lokten ze elkaar van hun ligplaats,
zoals blaffend naar de voordeur rennen alsof er bezoek kwam, terwijl er toch
echt niemand had aangebeld. Na veel vijven en zessen besloten ze dat zij dan in
zijn mand mocht liggen en hij op haar dekentje.
Gaandeweg leerden ze elkaar wat beter kennen. Op een
avond vol hondengeur en maneschijn schoof hij, terwijl hij dacht dat ze sliep, heimelijk
tegen haar aan. Ik zag haar vergenoegd tussen haar wimpers door gluren. Eindelijk
als voorheen. Twee tortelduifjes in een korfje zijn, dat was alles wat ze
wilde.